Παιχνίδια υπολογιστών στη ζωή του παιδιού

Τα ηλεκτρονικά παιχνίδια έχουν έναν μεγάλο στρατό αντιπάλων που δεν κουράζεται ποτέ να κατηγορεί τη βιομηχανία τυχερών παιχνιδιών με όλες τις θανάσιμες αμαρτίες. Δεν μπορώ να πω ότι υποστηρίζω αυτούς και τις κατηγορίες τους. Σίγουρα δεν είναι αβάσιμοι. Αλλά θέλω να μάθω: είναι τα μόνα παιχνίδια που φταίνε; Θυμάστε τη χειμερινή τραγωδία του 1997 στην επαρχιακή αμερικανική πόλη Paducah; Ένα φωτεινό χειμερινό πρωί της 1ης Δεκεμβρίου, ο 14χρονος Michael Carneal πήρε μαζί του έξι όπλα στο σχολείο. Μετά από αυτό έκρυψε στα δέντρα και περίμενε μέχρι το τέλος της σχολικής προσευχής. Όταν οι μαθητές άρχισαν να βγαίνουν από το εκκλησάκι, πυροβόλησε γρήγορα και σκότωσε τρεις μαθητές και άλλοι πέντε τραυματίστηκαν σοβαρά. Οι δημοσιογράφοι ενημέρωσαν ολόκληρο τον κόσμο για την τραγωδία χωρίς καθυστέρηση. Θεωρώ ότι είναι το πρώτο λάθος. Γιατί; Μερικοί άνθρωποι μπορεί να σκέφτονται: «Γιατί δεν μπορώ να δοκιμάσω ένα τέτοιο κόλπο και να γίνω γνωστός σε όλο τον κόσμο;» Πιστέψτε με, υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που θα σκέφτονταν έτσι. Τα ΜΜΕ δεν πρέπει να προκαλούν την κακή φαντασία τους με τέτοια σκάνδαλα. Είναι η προσωπική μου πεποίθηση. Ζούμε όμως σε μια ελεύθερη κοινωνία, με εγγύηση της ελευθερίας του λόγου και η απόκρυψη αυτού του γεγονότος από το κοινό θα αποδειχθεί το αντίθετο.

Δυστυχώς, οι αμφιβολίες μου έγιναν πραγματικότητα. Η τραγωδία επαναλήφθηκε στο Κολοράντο σε μια μικρή πόλη του Littleton μετά από λίγο. Δύο νέοι Eric Harris (18) και Dylan Klebold (17) έλαβαν υπόψη την εμπειρία του προκατόχου τους και έφεραν στο σχολείο περίπου σαράντα χειροποίητα ορυχεία ραδιοελεγχόμενα. Στη συνέχεια άρχισαν να ανατινάξουν τα ορυχεία και με τον πανικό πυροβόλησαν τα κυνηγετικά τουφέκια στους συμμαθητές τους. Είκοσι αθώοι άνθρωποι σκοτώθηκαν. Όταν έφτασε η αστυνομία αυτοί οι δύο «ήρωες» πυροβολήθηκαν στη σχολική βιβλιοθήκη. Όπως στην περίπτωση του πρώτου εφήβου, οι δύο τύποι ήταν ένθερμοι οπαδοί του DOOM και του Quake. Το τρίο πέρασε όλο το χρόνο του σε καθαρές μάχες, είχε τις δικές του ιστοσελίδες αφιερωμένες στα αγαπημένα τους παιχνίδια και δημιούργησε τα επίπεδα. Αναλύοντας τους λόγους της εξωφρενικής συμπεριφοράς, οι ειδικοί έπαιρναν το ερώτημα ποιος φταίει; Οι γονείς των παιδιών που σκοτώθηκαν ήξεραν ακριβώς ποιος φταίει. Μήραν μήνυση στον διασκεδαστικό κλάδο με 130 εκατομμύρια δολάρια. Έφεραν μια κατηγορία εναντίον τριών ιδιοκτητών πορνογραφικών ιστότοπων, μερικών εταιρειών που ανέπτυξαν τα ηλεκτρονικά παιχνίδια και της ταινίας Warner Brothers για την ταινία τους “Basketball Diaries”, όπου ο κύριος χαρακτήρας σκοτώνει τον δάσκαλό του και τους συμμαθητές του. Ωστόσο, το κύριο άγχος ήταν στα σκληρά παιχνίδια. Η εισαγγελία επιμένει ότι τα παιχνίδια που παράγονται από αυτές τις εταιρείες «παρουσιάζουν βία με ιδιαίτερα ελκυστικό και ευχάριστο τρόπο».

Μπορώ να ρωτήσω, γιατί είναι τα πρώτα παιχνίδια που φταίνε; Χιλιάδες νέα Παιχνίδια εμφανίζονται κάθε χρόνο και χιλιάδες άτομα τα παίζουν. Το περιεχόμενο των παιχνιδιών δεν μπορεί να συγκριθεί με την αφθονία των ενημερωτικών βρωμιών στις ταινίες. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι οι ταινίες δεν έχουν ανταγωνιστές στη βία. Οι ταινίες δείχνουν πραγματικά τρομακτικά πράγματα: πώς πρέπει να προετοιμάζονται τα εγκλήματα και τι διασκεδαστικό είναι να σκοτώνεις ανθρώπους σαν κι εσένα. Σε αυτήν την πτυχή, τα παιχνίδια δεν είναι ικανοί. Εκτός από τις ταινίες έχουμε επίσης τηλεόραση όπου κάθε εγκληματική αναφορά δείχνει τους διαφορετικούς τύπους δολοφονιών με οτιδήποτε είναι διαθέσιμο. Δεν ανησυχείτε για αυτό; Το δικαστήριο αναγνώρισε ανεπιφύλακτα την αρνητική επιρροή των παιχνιδιών στην ανώριμη ψυχή του Michael. Ωστόσο, η εξέταση του απέδειξε ότι ήταν αρκετά επαρκής! Μετά από αυτό καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη χωρίς να δικαιούται εισιτήριο άδειας κατά τα πρώτα 25 χρόνια της θητείας του. Ο Χάρις και ο Κλέμπολντ θα κριθούν από το άλλο δικαστήριο.