La Origino de Ludkartoj
Ludkartoj iris al Eŭropo de la Oriento. Ili aperis unue en Francio kaj poste en Hispanio. La kialo de la kredo, ke ili aperis unue en Italio, estas, ke la desegno sur la kartoj tre similas al la dezajno de Mamaluke. La kartaro konsistis el 52 kartoj kun kostumoj de glavoj, polo-bastonoj, tasoj kaj moneroj. Kartoj kun la numeroj unu ĝis dek kaj tribunalaj kartoj, kiuj inkluzivis la Reĝon (Malik), Vicreĝon (Naib Malik), kaj Duan Deputiton (thain naib).
Irano kaj Barato havis kartojn, kiuj havis 48 kartojn por ferdeko, kvar kostumoj, dek numeraloj kaj du tribunaloj en ĉiu kostumo, nomataj Ganjifa. La nombro da vestokompletoj duobliĝis. En Arabiaj kartferdekoj iĝis konataj kiel Kanjifah.
Kiam kartludoj venis al Eŭropo, la furoro ekflugis. En 1377 ili aperis en Svislando. En 1380 ili ekaperis en Florenco, Bazelo, Regensberg, Parizo kaj Barcelono. La resto estas kiel oni diras historio.
Fruaj kartoj estis manfaritaj. La desegnoj sur la kartoj ankaŭ estis mane pentritaj. Ili ankaŭ estis tre multekostaj. Ili estis pli uzataj tiutempe de riĉuloj pro la kosto. La furoro atingis la malriĉajn klasojn, ĉar ili malmultekostiĝis.
Pli malmultekostaj versioj haveblis, ĉar ili estis amasproduktitaj. Ĉi tiuj kartoj estis forigitaj frue. Ili ĉiam pli populariĝis tra ĉiuj sociaj niveloj. Kartoj estas el rigida papero kaj iuj markoj estas lamenigitaj. Ili nun venas en mini-kartoj kaj grandaj presaĵoj por vidhandikapuloj.