Kan werken ooit grappig zijn?

Soms is werk het ergste in het leven, het wordt over het algemeen gezien als niets meer dan een middel om een ​​doel te bereiken. Meestal is het enige waar je echt aan denkt, wat moet ik doen als ik uit deze verdomde plek kom. Dan gebeurt er zo nu en dan iets heel grappigs op het werk, en het verandert je houding, je realiseert je dat werk soms echt leuk kan zijn.

Het volgende fragment is een waargebeurd verhaal dat ongeveer 5 jaar geleden plaatsvond.

Ik werkte als voertuigingenieur in het leger; Ik had langzaam vooruitgang geboekt in de gelederen en had uiteindelijk na 18 jaar de rang van Staff Sergeant bereikt. Ik was verantwoordelijk voor de dagelijkse reparatie van ongeveer 200 voertuigen en 20 handelaars.

Op een ochtend werd ik naar het kantoor van de ASM (Boss) geroepen, hij moet zich verveeld hebben toen hij me vertelde dat hij de technische en aanpassingsvaardigheden van de jongens ging testen, ik voelde dat ik begon te dagdromen. Hij had besloten om de vaardigheden van de jongens te testen door een geweldige eierrace te houden. Het idee was dat de handelaars een zelfaangedreven machine zouden maken, die niets van metaal mocht bevatten, die een ei zo ver over de werkvloer zou vervoeren. Ik probeerde scherp te lijken, hoe diep van binnen ook ik me afvroeg wie er zou zijn. de snookerclub die avond.

De volgende ochtend ging ik het kantoor van de ASM binnen en vond hem bedekt met karton en plakband, ‘Ik zal de jongens laten zien die een machine kunnen ontwerpen’, zei hij, ik liet hem eraan over. De hele dag werden zijn bijeenkomsten afgelast en mij werd verteld hem niet lastig te vallen.

Ik moet toegeven dat ik verbaasd ben hoeveel belangstelling The Great Egg Race had getrokken. De jonge handelaars waren opgesplitst in groepen van 3 en waren bezig met het ontwerpen en vervaardigen van allerlei prachtige uitvindingen. Ik ging het kantoor van de baas binnen, hij zat achter zijn bureau met een zelfvoldane blik op zijn gezicht. ‘Het is klaar’ zei hij, hij opende zijn kluisje en liet me dit kartonnen ‘Thing’ zien. Hij glimlachte zo erg dat ik zeker wist dat hij verliefd was geworden op het apparaat, ‘Dat is de winnaar’, riep hij uit.

De dag was eindelijk aangebroken, het moreel was hoog omdat de middag zou worden besteed aan het drinken van bier, ook werd er reikhalzend uitgekeken naar de race. Na de lunch stroomde het bier. Het was leuk om te zien hoe de jongens het naar hun zin hadden. Een paar uur later riep de ASM alle inzendingen naar voren voor de race. Ik moet toegeven, hoewel ik zelf niet deelnam, ik erg onder de indruk was van de ingewikkelde ontwerpen van de zelfrijdende machines. De baas verdween in zijn kantoor en kwam stralend naar buiten terwijl hij zijn baby vasthield. Hij zou zeker winnen, een levenslange technische ervaring zou hij zeker de race winnen. De eieren werden afgegeven aan teamcaptains. Ik zal eerst zeggen dat de baas dit werd begroet door gekreun van iedereen. Zijn ei werd in de kartonnen cockpit gelegd; het zag eruit als een kartonnen racer, aangedreven door een zeer sterke elastische band. De band was volledig opgeladen en we waren er klaar voor. De tijdwachter schreeuwde: ‘Stand by’ ‘GO’ ‘’.

De baas liet het beest los, de kartonnen wielen staken bijna in brand dat ze zo snel ronddraaiden, maar de machine bleef stilstaan, uiteindelijk bewoog het ‘beest’, het draaide ondersteboven en brak het ei.

Ik probeerde een seconde om mezelf te beheersen, maar het had geen zin - ik viel lachend op de grond, ik kon mezelf gewoon niet beheersen. Wat het nog erger maakte, was toen de baas begon te schreeuwen dat hij nog een poging deed. Hij kreeg echter te horen dat volgens zijn regels deelnemers slechts één ei kregen.

Uiteindelijk werd uit angst voor repercussies een nieuw ei afgegeven aan de baas, hij zou aan het einde nog een poging wagen. Neem 2 voor The Beast, deze keer werd het elastiek nog strakker opgeladen. Met een nieuw ei vastgebonden in de cockpit werd de volledig opgeladen machine vrijgelaten. Deze keer sprong het naar voren en het steeg op, in feite schreeuwde het naar voren, alles wat ik me herinner van de tweede poging was dit ding dat gillend over de werkvloer werd achtervolgd door meer dan 50 mensen, in het midden van hen was de baas, opspringend en naar beneden als een schooljongen die schreeuwt ‘Ga maar schoonheid’.

De rest van de middag werd besteed aan het drinken van meer bier, elke keer dat ik naar het stralende gezicht van de baas keek, barstte ik in lachen uit. Dit kleine incident herinnerde me eraan dat ik werk niet zo serieus moet nemen, het kan soms zelfs leuk zijn.