Computerspellen in het leven van een kind

Computerspellen hebben een groot leger van tegenstanders die er nooit genoeg van krijgen om de game-industrie de schuld te geven van alle doodzonden. Ik kan niet zeggen dat ik hen en hun beschuldigingen steun. Ze zijn beslist niet ongegrond. Maar ik wil weten: zijn alleen games de schuldige? Herinner je je de winterse tragedie van 1997 in de Amerikaanse provinciestad Paducah? Op een heldere winterochtend van 1 december nam een ​​14-jarige Michael Carneal zes pistolen mee naar school. Daarna verborg hij zich in de bomen en wachtte tot het schoolgebed was afgelopen. Toen de leerlingen de kapel begonnen te verlaten, schoot hij snel en doodde drie schoolkinderen en nog eens vijf raakten ernstig gewond. De journalisten brachten de hele wereld onverwijld op de hoogte van de tragedie. Ik beschouw het als de eerste fout. Waarom? Sommige mensen denken misschien: ‘Waarom kan ik zo’n truc niet zelf proberen en over de hele wereld bekend worden?’ Geloof me, er zijn genoeg mensen die zomaar zouden denken. De media mogen hun slechte verbeeldingskracht niet prikkelen met dergelijke schandalen. Het is mijn persoonlijke overtuiging. Maar we leven in een vrije samenleving, met een garantie van vrijheid van meningsuiting en het verbergen van dit feit voor het publiek zou precies het tegenovergestelde bewijzen.

Helaas kwamen mijn twijfels uit. De tragedie echode na een tijdje in Colorado in een klein stadje Littleton. Twee jongeren Eric Harris (18) en Dylan Klebold (17) hielden rekening met de ervaring van hun voorganger en brachten een veertigtal met de hand gemaakte radiogestuurde mijnen naar school. Toen begonnen ze de mijnen op te blazen en in de paniek vuurden ze hun jachtgeweren af ​​op hun klasgenoten. Twintig onschuldige mensen kwamen om. Toen de politie arriveerde, schoten deze twee ‘helden’ zichzelf neer in de schoolbibliotheek. Net als in het geval van de eerste tiener waren de twee jongens fervente fans van DOOM en Quake. Het trio bracht al hun tijd door in netgevechten, hadden hun eigen webpagina’s gewijd aan hun favoriete spellen en bouwden de levels. Bij het analyseren van de redenen van het buitensporige gedrag stonden de specialisten versteld van de vraag wie de schuld had? De ouders van de omgekomen kinderen wisten precies wie de schuldige was. Ze klaagden de entertainmentindustrie aan met $ 130 miljoen dollar. Ze brachten een aanklacht in tegen drie eigenaren van pornosites, een paar bedrijven die computerspellen ontwikkelen en filmbedrijf Warner Brothers voor hun film ‘Basketball Diaries’, waarin de hoofdpersoon zijn leraar en zijn klasgenoten vermoordt. De nadruk lag echter vooral op de wrede spelen. De Aanklager benadrukt dat de games die door deze bedrijven worden geproduceerd ‘geweld op een bijzonder aantrekkelijke en plezierige manier presenteren’.

Mag ik vragen, waarom zijn games de eerste schuld? Elk jaar verschijnen er duizenden nieuwe spellen en duizenden mensen spelen ze. De inhoud van de spellen is niet te vergelijken met de overvloed aan informatieve vuiligheid in de films. Mijn persoonlijke mening is dat films geen concurrenten hebben op het gebied van geweld. Films laten echt enge dingen zien: hoe de misdaden moeten worden voorbereid en hoe leuk het kan zijn om mensen zoals jij te vermoorden. In dit aspect zijn games onderpresteerders. Naast de films hebben we ook TV waarop elk strafblad de verschillende soorten moorden laat zien met alles wat beschikbaar is. Maak je je daar geen zorgen over? De rechtbank erkende onvoorwaardelijk de negatieve invloed van games op Michael’s onvolwassen psyche. Het onderzoek bewees echter dat hij behoorlijk toereikend was! Hierna werd hij veroordeeld tot levenslange gevangenisstraf zonder in aanmerking te komen voor verlof gedurende de eerste 25 jaar van zijn ambtstermijn. Harris en Klebold zullen door een heel andere rechtbank worden berecht.