Game recensie Gibbage

De langverwachte en veel gehypte Gibbage van Dan Marshall is eindelijk de straat op gegaan, maar was het het wachten waard? Ongeveer twee jaar in ontwikkeling, Gibbage is een relatief eenvoudig concept met duidelijk hoge ambities - speelbaarheid boven technologische complexiteit, en dus in elk opzicht een echte ‘indie’-ervaring.

Een tweedimensionale platformgame in de stijl van de 16-bits gloriedagen, Gibbage neemt een hectische platform-gebaseerde itemverzameling en voegt een iets moderner een-op-een deathmatch-gevoel toe aan de procedure, wat resulteert in alle multiplayer-waanzin van een game van Counterstrike maar de charme van weleer van Bonanza Brothers of Chuckie Egg. Gibbage heeft geen ondersteuning voor netwerken, dus kijk uit naar de toegevoegde bonus in retrostijl dat je op een afstand van je vriend bent die, net als in de goede oude tijd, wordt gedwongen om zowel je toetsenbord als je scherm te delen!

Elke speler wordt vertegenwoordigd door een pod-achtige kamer aan hun respectievelijke kant van het scherm, van waaruit, één voor één, een onbeperkte voorraad bestuurbare ‘clones’ met wapens tevoorschijn komt, wiens missie het is om willekeurig gevallen krachtkristallen te verzamelen van rond de niveau. Deze kristallen worden vervolgens teruggevoerd naar de pod en toegevoegd aan de hoeveelheid kracht die de speler tot zijn beschikking heeft. Er ontstaat een touwtrekken als elke speler zijn kracht vergroot door kristallen vast te leggen, maar tegelijkertijd het risico loopt vermogensverlies te lopen door te worden gedood (en kracht te gebruiken om een ​​andere kloon te spawnen) of door kristallen te verliezen aan de tegenstander. Al die tijd telt het vermogensniveau van elke speler gestaag af, en de eerste speler die nul bereikt, wordt tot verliezer verklaard.

Wapens kunnen verder worden verbeterd dan het meegeleverde popgun door de occasionele aanwezigheid van power-up bonuskristallen, en dit zijn over het algemeen typische upgrades zoals homing-raketten, landmijnen of lasers. De bonuskristallen zijn echter ook in staat om ‘negatieve’ statusveranderingen bij de vijand uit te voeren, vaak met hilarische gevolgen. Deze omvatten edelstenen als een ‘armloze’ toestand waarin je ongelukkige vriend enkele minuten zal rondrennen zonder te kunnen vuren, met bloed dat uit zijn ledematenloze bovenlichaam pompt, of ‘cryo’ waarin de tegenstander ter plaatse zal worden bevroren voor een lange tijd.

Het bloed is in feite een andere ‘functie’ die de moeite waard is om te bespreken, aangezien deze game absoluut vol zit met het rode spul. De dood zal over het algemeen resulteren in een regen van gibs (vandaar de titulaire keuze) en een komisch rollende schedel, en naarmate de strijd volgt, zullen deze verspreide overblijfselen zich opstapelen totdat stadia beginnen te lijken op oorlogszones van de hoogste orde - niet voor kinderen (of, vermoedelijk Daily Mail-lezers), deze.

Met meer dan 24 beschikbare kaarten, is er hier genoeg om zowel de casual als de serieuzere gamer bezig te houden, en de ontwikkelaar heeft verstandig een ontgrendelingssysteem geïntegreerd om de beschikbaarheid van elke fase te regelen, wat nog meer bijdraagt ​​aan het ‘nog maar één keer’-gevoel dat Gibbage lijkt rond ontworpen.

Maar hoelang wil je eigenlijk Gibbage spelen? Om te beginnen, als een spel voor één speler, grenst Gibbage aan nutteloos. De AI-tegenstander begint los te komen op het moment dat levels met enige vorm van gevaarlijk obstakel worden geïntroduceerd - zichzelf opgewekt in lavakuilen slingeren in een poging om willekeurig op het dodelijke oppervlak vallende energiekristallen terug te krijgen. Als je geen vrienden hebt, blijf dan uit de buurt van Gibbage! Multiplayer (duidelijk het echte doel van dit spel) is echter een ervaring die, als je eenmaal gewend bent aan de kleine sprites en vaak nogal onvoorspelbare fysica, een echte tijdverspiller kan worden. Een volledige ronde, van lang of van korte duur, zal over het algemeen redelijk uitgebalanceerd verlopen, met een over het algemeen gestage reeks power- en bonuskristallen die regelmatig worden geleverd. Misschien is de enige kritiek hier de neiging tot een soort golf van kristallen eerder in een spel (vaak vallen er drie of vier snel achter elkaar), met eerder een tekort later, omdat spelers niets anders kunnen doen dan hun aandacht op elk van hen richten. andere, waardoor de rijken vaak rijker worden in termen van machtsniveaus.

De aandacht moet ook worden gevestigd op de cryobonus, die de tegenstander voor een bijna ondraaglijk lange tijd bevriest; het leveren van een echte tafelschrijver in het spelfortuin en een enorme frustratie als er een grote voorsprong in de hand was voordat hij werd verpletterd door deze ene snelle zet.

Kortom, Gibbage is een gewaagde, humoristische en immens speelbare titel die, voor slechts een prijskaartje van £ 6, kan worden vergeven voor zijn lastige speelbaarheidsproblemen door een blijvende, vermakelijke en verrassend diepe (multiplayer!) Game-ervaring te bieden die live zou moeten zijn. de vraagprijs al een tijdje. Rol op de volgende Dan Marshall-release!

Score: 7/10.