Waarom we games spelen, deel 1

Er bestaat een kortstondige kwaliteit die gamers scheidt van de rest van de mensheid, iets dat ons maakt, wij en zij, niet wij. Ik heb er nooit echt de vinger op kunnen leggen, maar het is er onontkoombaar. Vandaag, in de hoop dichter bij die essentiële kwaliteit van gamerositeit te komen, onderzoeken we een deel van wat ons drijft. We kijken in het bijzonder naar wat verschillende soorten gamers naar de hobby trekt. Elke gamer speelt om verschillende redenen, maar er zijn gemeenschappelijke thema’s die de ervaring met elkaar Verbinden.

Veel gamers worden gemotiveerd door de uitdaging die een game kan bieden. Succes in een game kan worden bepaald door een grote verscheidenheid aan vaardigheden. Een first person shooter vereist spierreflexen, een vaste hand en het vermogen om kalm te blijven onder druk. Een woordpuzzelspel vereist mogelijk een uitgebreide woordenschat en de mogelijkheid om het gebruik van oude woorden te heroverwegen, maar geen maatstaf voor snelheid. Een sportsimulatie vereist misschien een diepgaande kennis van het onderwerp, naast arcade-vaardigheid, maar het is onwaarschijnlijk dat er vreselijk veel aandacht is voor taalkundig inzicht.

De rode draad is dat alle spellen een deel van de vaardigheden van een speler uitdagen. Deze uitdaging kan een krachtige motivator zijn. De uitdaging Gemotiveerde gamer voelt zich aangetrokken tot een spel dat zijn vaardigheden op de proef stelt, bij voorkeur een spel dat hem tot het uiterste test. De gamer kan ook worden gemotiveerd door de natuurlijke verbetering die voortkomt uit werken op het hoogste niveau. Ze zijn dan gedreven, niet alleen om uit te blinken, maar ook om te verbeteren. Daag gemotiveerde gamers uit wanneer een game hun vaardigheden naar keuze duwt, maar zijn mogelijk niet geïnteresseerd in games die te ver van het doel af vallen.

Competitie is een naaste neef van uitdaging. Veel gamers worden gedreven door de behoefte om te bewijzen dat ze de beste zijn, om het op te nemen tegen hun medemensen en als beste uit de bus te komen. Concurrerende gamers variëren van spelers die op zoek zijn naar een uitdaging in een eerlijk gevecht tot het soort win-ten-alle-kost-leet sprekende baby’s die ons allemaal een slechte naam bezorgen. Concurrentie kan gemakkelijk te ver gaan. Er is niets inherent mis met gedreven te worden door concurrentie. Tot op zekere hoogte is concurrentie slechts een extreme uitdaging. Pas als het leidt tot het mishandelen van je medespeler, begint het minder een motivatie te worden en meer een ongelukkige persoonlijkheidsquirk. Competitie-gemotiveerde spelers gedijen op die spellen waar ze het tegen elkaar opnemen, waarbij de uitkomst wordt bepaald door vaardigheid bij het spelen van het spel. Ze zullen vaak afnemen in omgevingen die samenwerking vereisen, zoals bij veel mmorpg’s, of in spellen waarin vaardigheid een veel kleinere rol speelt, zoals in minder geavanceerde kaart- of dobbelspellen.

Volgende week zullen we enkele andere veelvoorkomende motivaties van gamers bekijken, waaronder creativiteit en escapisme.